De Zingende Zusjes gaan weer fietsen. En ik kan ze bijhouden!
De herinneringen aan de leuke reis die we in mei maakten, beginnen helaas al weer een beetje te vervagen. Dat is niet zo verwonderlijk, want het gewone leven van alledag slokt ons weer op en ik denk dat voor een aantal van ons de voorbereidingen voor een nieuwe vakantie in volle gang zijn.
Maar nu ik het toch over herinneringen heb: vorig jaar juni deed ik tijdens de interieurroute voor de eerste keer mee aan een optreden. Ik was nog maar heel kort bij het koor, ik denk dat ik nog maar één repetitie had meegemaakt en dacht zelf dat ik best wel een beetje mee kon zingen. Gewapend met twee jurkjes in de (hopelijk) juiste kleur groen fietste ik naar het opgegeven adres in Nunspeet. Nadat ik mijn fiets had geparkeerd en vragend rondkeek, naar de voor mij nog niet zo bekende gezichten, werd ik allerhartelijkst begroet door alle aanwezigen. ‘Gelukkig, ze herkennen me nog’, was het eerste wat ik dacht. Vervolgens werd er aan alle kanten aan mij getrokken en geplukt, nadat ik het tweede groene jurkje had laten zien. En dat was volgens de kenners een veel betere keuze, waarna ik het maar over het andere jurkje aantrok. Hoewel ik het steengoed naar mijn zin had, vond ik het concert zelf geen succes. De melodieën waren geen probleem, maar die tekst, die was toch echt even anders dan ik in mijn gedachten had. (Oefenen? Wat is dat?) Gelukkig stond ik op een volkomen verkeerde plek opgesteld, waardoor ik gewoon vrolijk met hoog mee oeohoede en aahaade in plaats van me aan mijn eigen melodie te houden. Geen hond die het merkte, ik heb tenminste geen gejank gehoord! Dat ik een beetje verkeerd stond, wijt ik aan het feit het de eerste keer na corona was dat er weer een optreden was en iedereen overenthousiast maar wat deed. De keren daarna ben ik door die of gene altijd op de juiste plaats gezet en sinds een tijdje kan ik de voor mij goede plek in het koor helemaal zelfstandig vinden.
Na het concert fietsten we met z’n allen gezellig naar het dorp, waar we zouden eten. Maar dat viel mij toch even tegen. Als enige op een ‘gewone’ fiets, met een conditie van 0, hijgde ik al snel als een oud en versleten Belgisch postpaard. Hetty de hekkensluiter had blijkbaar zo’n medelijden met me, dat ze haar e-bike op de laagste stand zette, zodat ik haar nog enigszins kon bijhouden. Amechtig hijgend zette ik mijn fiets neer bij het Gemeentehuis, waarna ik eerst een kwartier moest bijkomen. Daarna hebben we met elkaar heel gezellig gegeten en toen ik naar huis fietste, was mijn ademhaling ondertussen weer gewoon geworden. Deze gebeurtenis heeft me wel aan het denken gezet. Hoe zou het zijn als ik tijdens de komende fietsroute nog steeds op een ‘gewone’ fiets zou rijden. Zou ik dan steeds op het volgende adres aankomen als de laatste klanken aan het versterven waren? Ik zou natuurlijk met de auto kunnen gaan. Of ik had kunnen gaan trainen. Er zijn zoveel mensen die op een fiets zonder ondersteuning naar hun werk moeten of voor hun plezier heel hard fietsen. Heeft iemand er trouwens wel eens gezien hoe verbeten die wielrenners altijd kijken? Ik had echt geen zin om net zo als die wielrenners te gaan kijken, dus toch maar een e-bike gekocht. En wat is het heerlijk om fluitend naar Hulshorst te fietsen voor de repetities en naar de adressen waar we moeten optreden. O ja, natuurlijk ga ik ook op de fiets naar mijn afspraken en doe ik de boodschappen nu ook op de fiets. De eerlijkheid gebiedt me wel om te zeggen dat ik een mooi-weer fietser ben, maar al met al ben ik heel blij met mijn nieuwe, snelle fiets.
En dan gaat het binnenkort toch gebeuren dat er een fietstocht op het programma staat als de Zingende Zusjes ‘on tour’ gaan. Ik kan me er nu al op verheugen om op 9 juli door Nunspeet en Hulshorst te fietsen en overal mensen blij te maken met een mini-concert. Jullie ook?
Ank