Terwijl ik 9 maart in een dikke Seat Ibiza Jeep de rotonde van het Spaanse vliegveld op rij, neurie ik
in mijn hoofd: ‘……..en we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet.’
7 dagen lang liggen in het verschiet van zee, zon, strand, samenzijn, zangzussen en zingen. De mooie
wegen, die inmiddels bijna vertrouwt aanvoelen, de prachtige omgeving en de mimosa………….Spanje: Canto Felice is back in the house to stay
(oké: voor 1 weekje dan). Hoewel het weer die dag nog wat te wensen over laat voelen wij ons al snel
thuis. Soepel krijgen we allemaal onze appartement-sleutels aangereikt en worden de auto’s behendig in de super overzichtelijke ondergrondse parkeergarage gestald.
Onze ontbijtlocatie is geweldig. Stipt 8.30 uur zit iedereen netjes aan tafel en praten we op gedempte
toon en ook toen de eigenaar de muziek wat harder zette: bleven we letten op onze decibellen. Snel worden plannen gesmeed voor die dag en is het duidelijk wie er een heerlijke wandeling ging
maken, wie er met de auto weer wel of niet mee terug reed naar het appartement, wie naar de markt ging en welke boodschappen er nog even gehaald moesten worden……. Gelukkig is er niemand uitgegleden, gevallen of aangevallen door ‘n hond…….. en had iedereen zijn badpak bij zich zodat er niemand met kleren en al de zee in hoefde. Iedereen heeft geslapen als
rozen want de kamers waren super geïsoleerd en de spiralen matrassen gaven ons de nodige totale ontspanning.
Vrijdag hebben we in het penthouse ons laatste heerlijke avondmaal gehad en was na de lunch op zaterdag
de koelkast zo goed als leeg……..duurzaamheid en niets weggooien staat bij ons hoog in het vaandel.
Zo nemen we allemaal onze mooie herinneringen mee van deze geweldige week en alleen de zangzussen weten
hoe het echt gegaan is. (knipoog)
Maar buiten alle gekheid: wat hebben we het goed gehad en wat was alles weer puik georganiseerd. We
hebben gelachen, traantje gepinkt, nog veel meer gelachen, heerlijk gegeten, geshopt, mooie gesprekken gevoerd, elkaar beter leren kennen en gezongen onder de vakkundige leiding van onze Astrid.
We zijn een groep, allemaal verschillend ( net als echt zussen) maar we horen bij elkaar. En waren er nou al plannetjes voor Calpe 2025 of heb ik dat gedroomd? Zachtjes neurie ik: ‘ …….Eviva
Espana, OLÉ!’