Astrid, schrijf jij ook eens een blog, jij hebt toch 10 jaar voor een blad
geschreven?
Dat klopt, maar dat deed ik uitsluitend voor brood op de plank. In
Amsterdam, net een baby'tje gekregen, beetje zangles geven op zolder,
stukjes schrijven en een kleine aanvulling uit de bijstand. Nee, schrijven is
niet echt mijn ambitie. Al helemaal niet al die interviews met de mannelijke
solo artiesten: “I’m staying at the Marriot, room blablabla, wanna come
over?” Puke, mag ik een teiltje?
Bovendien krijg ik al genoeg aandacht, zo voor het koor en jullie zingen
allemaal gezellig mijn kant op. De beste plek 1ste rang. Helemaal geweldig.
Maar ok, ik probeer een keer een blog. De bloggersgroep geeft mij
toestemming, ik mag augustus.
Dan vraag ik mij meteen al af: de augustus blog, schrijf je die IN augustus,
of juist NA augustus als soort van nabeschouwing, resumerend a.h.w. want
om tot september te wachten, daar heb ik het geduld niet voor. Ik ben een
ram en daarover heb ik gelezen dat ik weinig geduld zou hebben. Wat
vandaag kan, waarom zou je dat morgen pas doen. Maar verder heb ik toch
altijd heel veel geduld? Of niet?
Ik heb veel geduld voor zangtechnische zaken zoals bijvoorbeeld de lage
ademhaling. Ik snap hoe lastig dat is. Want je denkt: “Yeeey we gaan weer
zingen” en van opwinding vliegt je adem meteen je schouders in en krijg die
dan maar weer eens naar omlaag. Je middenrif is misschien nog niet zo
soepel en wil nog maar niet afplatten voor de adem, maar oefenen, oefenen
en niet opgeven. Dan lukt ademen in je buik op den duur echt. Het heeft bij
mij ook lang geduurd voordat ik ‘t kon. Al is de oefening nog zo goed, hij
heeft geen nut als je m niet doet. Speciale ademoefeningen, uuuhm, als ik
zeg dat je je zwaartepunt moet laten zakken en naar je rug moet inademen
terwijl je je buik en billen laat vallen, ligt iedereen in een deuk, dus dat
schiet niet zo op, maar het is een goede methode hoor. Probeer het maar.
Feit is, het blijft moeilijk om je lichaam iets nieuws te leren. Daar heb ik alle
geduld en begrip voor. :)
Voor wachten tot september met de augustus blog dus niet.
Maar waar schrijf ik dan over? In augustus gebeurt er niet zoveel, want ha
de zomerstop.
Ja daar doet iedereen euforisch over, maar ik niet. Er zijn een paar dingen
waar ik veel plezier aan beleef en daar is zingen er 1 van. Ik ben soort van
verslaaft aan zingen – vooral samen zingen - dus zomerstop vind ik niks. We
hebben in de agenda slechts 1 superleuk optreden staan, maar dat is op
woensdagavond en mijn buren zijn nooit zo gecharmeerd van een
fluitconcert door mijn honden. Dus dat ontglipt mij.
He wat jammer nou.
Ok ok ‘t is goed Astrid in september beginnen we weer, gelukkig maar.
Nou, dan is hier mijn blog:
Als ik denk aan Canto Felice, aan jullie, dan komen uitsluitend superlatieven
in mij op. Super gezellig, super meiden, super zingen, super ijver ook,
superveel expressie, super slim en handig, super inzet, super iedereen is
zichzelf (ok alles heeft zijn grenzen), super resultaat etc.
Als ik mij niet vergis bestaan we nu zo’n 7 jaar en 7 jaar is in mijn beleving
een magisch getal. Als ik mij niet vergis duurt het 7 jaar voordat alle cellen
in ons lichaam zich hebben gesplitst c.q. vernieuwd. 7 Jaar zou de cyclus zijn
waarin we grote veranderingen kunnen invoeren, zoals echtscheiding, van
baan veranderen, maar ook ergens een duidelijke mening over en een
duidelijk beeld van hebben zoals bijvoorbeeld, “Wat vind ik nou van Canto
Felice?”
Is dit het moment waarop ik zeg: na 7 jaar ben ik het zat of zeg ik juist: ik
vind het nog steeds helemaal geweldig en het wordt de komende 7 jaren
alleen maar nog leuker?
Het vervult mij met vreugde als iemand zegt: “Ik kon eigenlijk helemaal niet
zingen en mocht vroeger nooit meedoen, maar bij Canto Felice gaat het
volgens mij hartstikke goed” Of de logopedist deelt lekker tactvol mede dat
je niet hoeft te verwachten ooit nog te kunnen zingen en voila, mooi dat dat
wel degelijk weer lukt na een tijdje zangles.
Als je actief zingt gaat het altijd steeds beter. De muzikaliteit en het
zangapparaat (want dat is heel ingenieus met 2 tegen elkaar aan liggende
garnaalvormige stemspiertjes die niet tijdens het spreken, maar wel tijdens
het zingen door de ademstroom in trilling worden gebracht. Ze werken
samen met piepkleine botjes en spiertjes die van alles moeten en dan het
liefst een beetje soepel. Dat gaat weer het beste als het geheel goed
doorbloed c.q. warm is, dus: zingen, zingen, zingen) ontwikkelen zich
gaandeweg onherroepelijk. In combinatie met dat je wordt gewaardeerd om
jouw charmante persoonlijkheid en inzet, wordt het zelfvertrouwen
meegetrokken en opeens sta je bij ons te schitteren. Is dat niet super?
Als ik toch begin over super, dan denk ik aan Huize Anneke, de man die
naast mij ging staan en alle teksten meezong, over wie we na het optreden
van het personeel hoorden dat hij normaal gesproken heel passief is.
Ik denk ook aan al die glinster oogjes als wij in de verzorgingstehuizen
zingen. Het walsje dat eventjes mee wordt gedanst. Dat krijgen we toch
maar mooi voor elkaar met z'n allen. Want al zingen we “Ik hou van Holland”
voor de 880ste keer, zie je de mensen, dan blijft het uit het hart komen.
Superlatieven... dan denk ik ook aan het zeer succesvol Kerstkorenfestival
en een uitverkocht Veluvine. Het dak eraf. Top! Wat een belevenis!
Steeds weer nieuwe liedjes erbij, het repertoire wordt rijker en rijker. Ik kan
niet wachten tot we weer kerst gaan zingen en de geweldige lijst voor
Spanje. Rio, net in huis en jullie zingen ‘t al bijna helemaal perfect! Echt,
daar doe ik ‘t voor. Wat een samenwerking!
Na de magische 7 jaar celdeling kan ik niet anders concluderen dan dat ik al
die tijd heel veel voldoening heb gehaald uit onze activiteiten en flink wortel
heb geschoten bij Canto Felice. Ik blijf graag tot in lengte van dagen jullie
dirigent, als jullie mij willen hebben.
Lieve groetjes en geniet van de zomerstop,
xxx Astrid